سزاوار درخور گزینید جفت

به چیز کسان کش مباشید و زفت

در اندرزنامه سخن هرچه گفت

نبشت و چو جان داشت اندر نهفت

به لب باد سردی برآورد و گفت

که ای پاک دادار بی یار و جفت

چو پایی تو ای پیر مانده شگفت

که بارت شد و کاروان برگرفت

سر نامه نام جهاندار گفت

که با جان دانا خرد ساخت جفت

همان طبع گیتی بگشت ای شگفت

جدا هریکی ساز دیگر گرفت

ز گویندگانی کشان نیست جفت

به خوشی چنین داستان کس نگفت

چنین نامه ای ساختم پرشگفت

که هر دانشی زاو توان برگرفت