چنین گفت مر جفت را باز نر

چو بر خایه بنشست و گسترد پر

بدیشان سپردند زر و گهر

پیام جهان پهلوان زال زر

پرستنده گفتند یک با دگر

که آمد به دام اندرون شیر نر

کف و ساعدش چو کف شیر نر

هیون ران و موبد دل و شاه فر

شگفت اندرو مانده بد زال زر

برآن روی و آن موی و بالا و فر

جز از پهلوان جهان زال زر

که با تخت و تاجست وبا زیب و فر

گرایندهٔ تاج و زرین کمر

نشانندهٔ زال بر تخت زر

ز پیمان نگردد سپهبد پدر

بدین کار دستور باشد مگر

گشاد آن سخن بر ستاره شمر

که فرجام این بر چه باشد گذر

همه پیکرش سرخ یاقوت و زر

شده زر همه ناپدید از گهر

خروش تبیره برآمد ز در

هیون دلاور برآورد پر

برفتم بران شهر دیوان نر

نه دیوان که شیران جنگی به بر

به پیش پدر شد پر از خون جگر

پر اندیشه دل پر ز گفتار سر

که آزرده گشتست بر تو پدر

یکی پوزش آور مکش هیچ سر

چو زال اندر آمد به پیش پدر

زمین را ببوسید و گسترد بر

مگر آنکه سام یلستم پدر

و گر هست با این نژادم هنر

به زین اندرون گُرزهٔ گاوسر

به بازو کمان و به گردن سپر

بیاراست تن را به دیبا و زر

به در و به یاقوت پرمایه سر

پر از مشک و کافور و یاقوت و زر

ز پیروزهٔ چند چندی گهر

چهل جامه دیبای پیکر به زر

طرازش همه گونه گونه گهر