تو اکنون خردمندی و پادشا

پذیرندهٔ مردم پارسا

از آن پس که گشتم ز مادر جدا

چنانچون بود بچهٔ بینوا

خنک آن کسی کو بود پادشا

کفی راد دارد دلی پارسا

اسیران و آن کس که بود از نوا

بیاراست مر هر یکی را جدا

چنان خواست یزدان که باد هوا

نشد کژ با اختر پادشا

از آن شهر هر کس که بد پارسا

به پوزش بیامد بر پادشا

کسی گردد ایمن ز چنگ بلا

که یابد رها ز این دم اژدها