که ای برتر از دانش پارسا

جهاندار و بر هر کسی پادشا

تو اکنون خردمندی و پادشا

پذیرندهٔ مردم پارسا

از آن پس که گشتم ز مادر جدا

چنانچون بود بچهٔ بینوا

اسیران و آن کس که بود از نوا

بیاراست مر هر یکی را جدا

خنک آن کسی کو بود پادشا

کفی راد دارد دلی پارسا

از آن شهر هر کس که بد پارسا

به پوزش بیامد بر پادشا

چنان خواست یزدان که باد هوا

نشد کژ با اختر پادشا

کسی گردد ایمن ز چنگ بلا

که یابد رها ز این دم اژدها