برآمد سیه چشم گلرخ به بام

چو سرو سهی بر سرش ماه تام

زبان تیز بگشاد دستان سام

لبی پر ز خنده دلی شادکام

به گیتی بماند ز فرزند نام

که این پور زالست و آن پور سام

دلم گشت با دخت سیندخت رام

چه گوینده باشد بدین رام سام

یکی نامه فرمود نزدیک سام

سراسر نوید و درود و خرام

همی خواندندی مرا پور سام

به اورنگ بر سام و من در کنام

بپرسید و بستد ازو نامه سام

فرستاده گفت آنچه بود از پیام

فرستاده باز آمد از پیش سام

ابا شادمانی و فرخ پیام

فرستاد نزدیک دستان سام

بسی داد با آن درود و پیام

چنان دان که رودابه را پور سام

نهانی نهادست هر گونه دام

چو از دخت مهراب و از پور سام

برآید یکی تیغ تیز از نیام

نهادند خوان و گرفتند جام

نخست از منوچهر بردند نام

چو روی پدر دید دستان سام

پیاده شد از اسپ و بگذارد گام

مرا رفت باید به نزدیک سام

زبان برگشایم چو تیغ از نیام

بیامد گرازان به درگاه سام

نه آواز داد و نه برگفت نام

ز مهراب گرد آوریده پیام

به نزد سپهبد جهانگیر سام

پری روی سیندخت بر پیش سام

زبان کرد گویا و دل شادکام

روارو برآمد ز درگاه سام

مه بانوان خواندندش به نام

چو می خورده شد نامور پور سام

نشست از بر اسپ زرین ستام

ازین دخت مهراب و از پور سام

گوی پر منش زاید و نیک نام