بدان سنگ خارا نگه کرد سام

بدان هیبت مرغ و هول کنام

چنین گفت سیمرغ با پور سام

که ای دیده رنج نشیم و کنام

ببیند یکی روی دستان سام

به دیدار ایشان شود شادکام

ز شاه و ز گردان بپرسید سام

از ایشان بدو داد نوذر پیام

درفش منوچهر چون دید سام

پیاده شد از باره بگذارد گام

به یک دست قارن به یک دست سام

نشستند روشن‌دل و شادکام

از اسپان تازی به زرین ستام

ز شمشیر هندی به زرّین نیام

زبرجد طبق‌ها و پیروزه جام

چه از زرّ سرخ و چه از سیم خام

نشست آنگهی سام با زیب و جام

همی داد چیز و همی راند کام

بیامد پر اندیشه دستان سام

که تا چون زید تا بود نیک نام

یکی پادشا بود مهراب نام

زبر دست با گنج و گسترده کام

چو آگه شد از کار دستان سام

ز کابل بیامد به هنگام بام

گسارندهٔ می می آورد و جام

نگه کرد مهراب را پور سام

در بار بگشاد دستان سام

برفتند گردان به زرین نیام

چه مردست این پیر سر پور سام

همی تخت یاد آیدش گر کنام

شه نیمروزست فرزند سام

که دستانش خوانند شاهان به نام

بدین چاره تا آن لب لعل فام

کند آشنا با لب پور سام

ازیشان چو برگشت خندان غلام

بپرسید از و نامور پور سام

که چون بودتان کار با پور سام

بدیدن بهست ار به آواز و نام

پرستنده شد سوی دستان سام

که شد ساخته کار بگذار گام