سزد گر بری بنده‌ای را گلو

که آید خداوندیش آرزو

جهان دیدگان را بنادیدگان

نکردند یکسان پسندیدگان

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

اگر دوست مهمان بود یا نه دوست

شب و روز تیمار مهمان نکوست

به‌نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

برادر برادر بود دوست به

چو دشمن بود بی‌رگ و پوست به}

بشوی ای برادر از آن دوست دست

که با دشمنانت بود هم نشست

من صوفی‌ام ای روی تو از خوبان فرد

هر کس داند پیر و جوان و زن و مرد

حلوا‌ست لب سرخ تو از شیرینی

حلوا در کار صوفیان باید کرد