سرورا عرضها نمی باید

که به دست سخن بسوده شود

شعر آیینه ییست کاندر وی

صورت حالها نموده شود

هر کجا تخم مردمی کارند

[...]

به ولایت چو دل ستوده شود

در هیبت برو گشوده شود

هر چه فانی ازو زدوده شود

وانچه باقی در او نموده شود

به سخن زنگها زدوده شود

به سخن بندها گشوده شود