چشم سر مست تو چون بخت من اندر خواب است

دهن تنگ تو چون کام جهان نایاب است

وادی عشق که جز تشنه در او نایاب است

ریگش از خون دل تشنه لبان سیراب است

خواب مرگ است در آن وادی و بیدار دلی

شده در سایه هر خاربنش در خواب است

سربنه یا سر خود گیر که این وادی را

[...]

زان دم تیغ که از آب بقا سیراب است

آب بردار که صحرای فنا بی آب است

پیر کنعان نظر از راه نظر بستن یافت

چشم پوشیدن این طایفه فتح الباب است

طوق زنجیر، گریبان سورست مرا

[...]

پیش ارباب خرد رسم تکلف باب است

در خرابات مغان ترک ادب آداب است

عاشق صادق و پروای ملامت، هیهات

صبح در سینه خود چاک زدن بی تاب است

هر که گیرد ز جهان گوشه عزلت طاق است

[...]

پیش اشکم که خروشنده تر از سیلاب است

بحر را مهر خموشی به لب از گرداب است

تا ازان حسن رباینده نظر یافته است

آب آیینه رباینده تر از سیلاب است