بر علم قدر عظیم بود

خوش بزرگی که او علیم بود

حکم حاکم به قدر استعداد

بود ار حاکم حکیم بود

هرکه او از خدای ناترسد

از من و تو دگر کجا ترسد

ترسم از ذات اوست تا دانی

دلم از دیگری چرا ترسد

عقل و علمش به ذات او نرسد

ور تو گوئی رسد مگو نرسد

تا ابد عاقل ار کند فکری

حاصلش غیر گفتگو نرسد

صوفی با صفا وفا دارد

لاجرم از وفا صفا دارد

اگر آسان بود تصوف او

که در این ره امام ما دارد

نعمت خود خدا به ما بخشید

این چنین نعمتی خدا بخشید

دنیی و آخرت به ما می داد

ترک کردیم خود به ما بخشید

خلعتی خوش خدا به ما بخشید

خوش نوائی به بینوا بخشید

همه عالم به ما عطا فرمود

پادشاهی به این گدا بخشید

آتش غیرتش برافروزد

غیر خود را به یک نفس سوزد

لیس فی الدار غیره دیار

این سخن را به ما بیاموزد

یک وجود و مراتبش بسیار

عارفانه مراتبش بشمار

علم و قدرت ارادتست و حیات

یک حقیقت بود به نام چهار

منکرت گر همی کند انکار

مکن انکار منکرت زنهار

زان که هر کو موحد است تمام

همه بیند یکی کند اقرار

منکرت گر همی کند انکار

مکن انکار منکرت زنهار

زان که هر کو موحد است تمام

همه بیند یکی کند اقرار

عقل را نایب خدا دانش

خاطر او ز خود مرنجانش

هر کتابی که عقل بنویسد

عاقلانه به عقل می‌ خوانش

عقل را نایب خدا دانش

خاطر او ز خود مرنجانش

هر کتابی که عقل بنویسد

عاقلانه به عقل می خوانش

عمل و علم هست کار خواص

خوش بود نیز در عمل اخلاص

ور نباشد چنین که ما گفتیم

نتوان یافتم به علم خلاص

خوش سماعی و عارفان در رقص

ذوق خواهی بیا چنین در رقص

اسم و عین است و جسم و روح چهار

همه رقصان ولی از آن در رقص

گر بیابی کمال اهل کمال

همچنان باش طالب متعال

به گرد نقطه چون پرگار گشتیم

تا ابد می طلب کمال کمال

گر بیابی کمال اهل کمار

همچنان باش طالب متعال

چون کمالات ار نهایت نیست

تا ابد می طلب کمال کمال

ما گدای خودیم و شاه خودیم

آفتاب خودیم و ماه خودیم

ملک و ملک مالک خویشیم

پادشاه خود و سپاه خودیم

ما گدای خودیم و شاه خودیم

آفتاب خودیم و ماه خودیم

ملک ملک مالک خویشیم

پادشاه خود و سپاه خودیم

ای صبا گر روی به ترکستان

دوستان را سلام ما برسان

ما به جان پیش آن عزیزانیم

گرچه تن ساکنست در کرمان

باده می نوش و جام را می بین

خلق را مظهر خدا می‌ بین

نعمت‌اللّه را نکو بشناس

دیده بگشا و هر دو را می ‌بین