یار زلف دوتا به هم بسته

صد کمند بلا به هم بسته

جعد مشکین او به هر حلقه

صد دل مبتلا به هم بسته

دولبش بسته شد ز ما به سخن

[...]

یار شد شهرگرد و هر جایی

جاکن ای دل به کنج تنهایی

رخش آلوده نظرها شد

نظر خود به وی چه آلایی

چون ز معشوقیش نیاسودی

[...]

هرکه را در دهان زبان باشد

در ثنای شه جهان باشد

کامبخشی که چون ثناش دعاش

ورد جان جهانیان باشد

آن که سلطانش ار لقب ننهند

[...]

هرکسی گفتیم که پیر شوی

تا جوانیم رسم و آیین بود

چون شدم پیر شد مرا معلوم

که نبود آن دعا که نفرین بود

ابلهی را چو بخت برگردد

عمر در کار بطن و فرج کند

از ضعیفان به ظلم بستاند

با حریفان به فسق خرج کند

هست دیوان شعر من اکثر

غزل عاشقان شیدایی

یا فنون نصایح است و حکم

منبعث از شعور و دانایی

ذکر دونان نیابی اندر وی

[...]

خامیی گر رود ز بی خردی

که به طبعش ز پخته خام به است

عفو کن عفو زانکه پیش کریم

لذت عفو ز انتقام به است

جامیا در پناه فقر گریز

هوس سیم و حرص زر بگذار

خرمزاجان حرص و شهوت را

مست خواب و اسیر خور بگذار

رو به عزلت سرای عیسی نه

[...]

هرکه آرد خبر به مجلس تو

که نبردت فلان به نیکی نام

قول آن ناکس استماع مکن

زانکه او مفتریست یا نمام

عقد دینارها که از کف جود

کرد شاه جهان پناه نثار

گر به انگشت گیرم آن برسد

به هر انگشت من دوبار هزار

هیچ دانی کف دهنده چرا

برتر است از کف ستاننده

آن غنا را ز پیش راننده ست

وین غنا را به خویش خواننده

خواجه را بر کتابه خانه

می نوشتند دی که طال بقاه

بر سر خاک او گذر امروز

تا ببینی نوشته طاب ثراه

ای زده دم ز سبکروحی خویش

انت والله تقیل و ثقیل

با وجود تو کم است از پشه

در ترازوی گرانجانی پیل

موصل تحفه های شاه کسیست

که چو او در زمانه طامع نیست

ضعف آن کاورد اگر بدهم

به وی از من هنوز قانع نیست