نرگسم وعده کرد و داد پیاز

شکرم وعده کرد و داد مویز

عوض در بمن نمود شبه

بدل زر بمن رسید پشیز

نیست انبان بی سر و پایان

[...]

مرد را ابر و باد باید بود

گرم رفتار و راد باید بود

بدل و طبع نه بمال و یسار

خسرو کیقباد باید بود

چون گل و لاله در میانه خار

[...]

سخت بسته چو راه گوش کر است

ناگشاده چو دیده کور است

نا بسوده چو گوهر صدف است

نا گرفته چو قلعه غور است

گوئی از بی فضائی و تنگی

[...]

در ورقهای آهنین نرود

نوک پیکان که از خمیر بود

بر زره نیز کارگر ناید

صفحه تیغ کز حریر بود

آدمی عالمی است از حکمت

و اندرو صد هزار بند و گشاد

حق درین هفت چرخ ننهاد است

آنچه در اصل هفت عضو نهاد

کور دل بنده ایست آنکه ندید

[...]

ای طبیب برآمده بتو سال

بر تو پوشیده جمل احوال

جان بیمار در تراقی وتو

میگشائی ز دست او قیفال

نه بترسی ز کردگار و رسول

[...]

رواح الجهل لیس له صباح

ولیل الغی لیس له نهار

اذا بیض العذار فلیس عذر

علی لهو بان خلع العذار

اذا مدت الی کأس یمین

[...]

فوت شد مرد را بروز و شبی

یک نمازی نداند او که کدام؟

نزد نعمان و نزد بو یوسف

شب و روزی کند نماز تمام

باز نزد محدبن حسن

[...]

محرمی در حرم ز همچو خودی

عاریت خواست کاردی و بداد

صید مذبوح شد بدان آلت

تو چه گوئی جزاش بر که نهاد؟

پس اگر جای کارد تیر وکمان

[...]

هر یک از غایت ترفع قدر

پیشوای بزرگ و صاحب صدر

همه چون با یزید صافی دم

همچو شبلی همه عزیز قدم

هر یکی چون سپهر ثابت رای

هر یکی چون ستاره راهنمای

طبعشان در کرم بهانه طلب

لطفشان در حدیث روح افزای

مایه دار سخا و علم علی

[...]

گرم تازان عرصه تجرید

پاکبازان رسته افلاس

همه هشیار شوق بی خور و خواب

همه مشتاق عشق بی می و کأس

همچو مل رنج کاه و روح افزای

[...]

شهرشان از خوشی چو خلد برین

رویشان از کشی چو حور العین

تیره از رویشان بدور و نجوم

خیره از زلفشان زمان و زمین

مخور از روی شهوت و دونی

از پی آز و حرص افزونی

لقمه نان بود که دارد باز

از بسی لقمه های صابونی

ماهرویان از آن زمین خیزند

سرو قدان در آن چمن رویند

باد فردوس از آن هوا یابند

گل جنت از آن زمین بویند

نقش فرودسیان و حوران را

[...]

گل این نوبهار خار دل است

آب او تیغ آبدار دل است

ناز او سر بسر نیاز تن است

خمر او سر بسر خمار دل است

ابر را مایه نصاب نماند

سوی بستان شدن شتاب نماند

باغ را در شرابخانه ابر

جز همان عشوه سراب نماند

آب چشم سحاب چون کم شد

[...]

هر که با عاشقی ندیم شود

گرچه طاری بود مقیم شود

ای بساط صاحب ردای سپید

که درین غم سیه گلیم شود

عاشقان بنی اندر آن حضرت

عدد ریگ در بیان‌ها

همه را در ره هوی دل‌ها

همه را در کف وفا جان‌ها

رنج گشته به جمله راحت‌ها

[...]