ای دریغا ز بی نشانی تو

عزیز مادر

شد سر نیزه سایبانی تو

عزیز مادر

دلنوازی و مهربانی تو

عزیز مادر

دل نگیرم ز دلستانی تو

عزیز مادر

از هزاران غم نهانی تو

عزیز مادر

والدین ار به روی فرزندان

نگشایند از فضایل در

ضرر این جنایت آخر کار

بازگردد به مادر و به پدر

قصهٔ مجرمی است بی‌تقصیر

[...]

چند تومان به زحمت بی‌مر

قرض کردم از این در و آن در

امر معروف و نهی از منکر

به طریق ملاطفت خوش‌تر

مفریب ای بزرگوار پسر

دختری را ز مادر و ز پدر

زر چو دزدی به جایش آید زر

زن چو دزدی فنا شود شوهر

چون‌ ز ساسانیان سه قرن گذشت

شد فرامش دویست سال دگر

بود «‌پنجی‌» به جای خویش ولی

از «‌وهیزک‌» کسی نداد خبر

کار قسط خراج و کشت و درو

واپس افتاد و وضع شد دشوار

معتضد چون خلیفه شد فرمود

زیج‌ها نو کنند دیگر بار

شاه انوشیروان به موسم دی

رفت بیرون ز شهر بهر شکار

در سر راه دید مزرعه‌ای

که در آن بود مردم بسیار

هان به پاداش این سخن بستان

از خزینه دو بدرهٔ دیگر!...

یکی از صدهزار نفس بشر

گر تو را یافت بنده را چه ثمر

منظری هست فوق این منظر

فوق او نیز منظری دیگر

به جز این علم اجتماع بشر

که ز باطل شده است باطل‌تر