هر سؤالی کز آن لب سیراب

دوش کردم همه بداد جواب

گفتمش جز شبت نشاید دید

گفت پیدا بشب بود مهتاب

گفتم از تو که برده دارد مهر

[...]

بت که بتگر کندش دلبر نیست

دلبری دستبرد بتگر نیست

بت من دل برد که صورت اوست

آزری وار و صنع آزر نیست

از بدیعی ببوستان بهشت

[...]

رامش افزای باد و نیک اختر

بر ملک اورمزد شهریور

نامور میر نصر ناصر دین

بوالمظفر که عزم اوست ظفر

رؤیت و خلق اوست جان و خرد

[...]

ای پری روی آدمی پیکر

رنج نقاش و آفت بتگر

تیرگی مر خط ترا بنده است

روشنایی رخ ترا چاکر

جادویی غمزۀ ترا تبع است

[...]

آمد ای شاه دوش ناگاهان

فیلسوفی به نزد من مهمان

پاک چون رای تو زدوده سخن

تیز چون تیغ تو گشاده زبان

گفت با من ز هر دری و شنید

[...]

گر به پیغاله از کدو فکنی

هست پنداری آتش اندر آب

ای دریغا کزین منور جای

زیر خاک مغاک باید شد

پاک ناکرده تن ز گرد گناه

پیش یزدان پاک باید شد

با چنین خاطری چو آتش و آب

[...]

دل و دامن تنور کرد و غدیر

سرو و لاله کناغ کرد و زریر

تو چگونه رهی که دست اجل

بر سر تو همی زند سر پاس

تاسه گردم ترا چو حق شنوی

من نگویم رواست شو تو به تاس

خود فزاید همیشه مهر فروغ

خود نماید همیشه گوهر اخش

تو نبینی که اسب توسن را

بگه نعل بر نهند لبیش

خود فزاید همیشه گوهر اخش

خود فزاید همیشه مهر فروغ

سر که یابد گسسته کیسنه را

دور باشد بتاوه کرسنه را

نتوان ساخت از کدو گوداب

نه ز ریکاشه جامۀ سنجاب

شاه غزنین چو نزد او بگذشت

چون دویزه بگردش اندر گشت

او مرآن را در آن یله کرده است

مهر او را ز دل خله کرده است

صعب چون بیم و تلخ چون غم جفت

تار چون گور و تنگ چون دل زفت

مرورا گشت گردن و سر و پشت

سر بسر کوفته بکاج و بمشت

از غم تو بدل گریغش نیست

هر چه دارد ز تو دریغش نیست