خویشتن را بزرگ می بینی

راست گفتند یک، دو بیند لوچ

برگ عیشی به گور خویش فرست

کس نیارد ز پس تو پیش فرست

اندر آن سربرهنه جمعی را

بر سر از عرش سایبان بینی

و اندر آن پا برهنه قومی را

پای بر فرق فرقدان بینی

به قناعت کسی که شاد بود

تا بود محتشم نهاد بود

وانکه با آرزو کند خویشی

افتد از خواجگی به درویشی

راستی کن که راستان رستند

در جهان راستان قوی دستند

خانه هر ملک ستمکاری است

دولت باقی به کم آزاری است

پایداری به عدل و داد بود

ظلم و شاهی چراغ باد بود

راستی کن که راستان رستند

در جهان راستان قوی دستند

چه خبر دارد از حقیقت عشق

پای بند هوای نفسانی

بار چندان بر این ستور آویز

که نمانی در این گریوه تیز

چنان بساط أمل پهن کن در این وادی

که دست و پا نکنی گم، به وقت برچیدن

گر به اقلیم عشق رو آری

همه آفاق گلستان بینی

بر همه اهل آن زمین به مراد

گردش دور آسمان بینی

آنچه بینی دلت همان خواهد

[...]

عجبا للمحب کیف ینام

کل نوم علی المحب حرام

خواب بر عاشقان حرام بود

خواب آن کس کند که خام بود

از تو ای دوست نگسلم پیوند

گر به تیغم برند بند از بند

پند آنان دهند خلق ای کاش

که ز عشق تو می دهندم پند