ای بروییده به ناخواست به مانند گیا

چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا

هر که را نیست نمک گرچه نماید خدمت

خدمت او به حقیقت همه زرقست و ریا

برو ای غصه دمی زحمت خود کوته کن

[...]

صنما سنگ دلا سرو قدا مه رویا

دلبرا حور وشا لاله رخا گل بویا

شیوه از چشم تو آموخت مگر نرگس مست

روشنی از تو ربودست مه و خور گویا

مشک در نافه ی آهوی ختن پندارم

[...]

عن‌قریب است که این شاه بر اورنگ نیا

تکیه سازد فتد بر همه آفاق ضیا

وارث تاج کیان گردد و سالار و کیا

پست گردند درختان بر سروش چو گیا

جست از پرتو احمد فلک عدل ضیا

داد یزدان به نبیره کمر و تاج نیا