عوض آنکه گذارند سر خود قدمش

«جلس الشمر علی صدره فی عرض الصفوف»

بس که از قهر زدندش ز سر بی‌ادبی

به سهام و بسنان و بر ماح و به سیوف

همه خونین جگر و دربه در و زار و نزار

همه بی‌مونس و غمخوار و غریب و ملهوف

مکن ای داشته بر آتش ما دست ز دور

به ثنای دگران عمر گرامی مصروف

کعبه زادی که بود بارگه او به نجف

قدسیان بر در قدرش چو غلامان زده صف

وه چه مولود که پرکرده جهانرا ز شعف

وه چه مولود که از مرتبت و جاه و شرف