عالم از نالهٔ عشاق مبادا خالی

که خوش آهنگ و فرح بخش نوایی دارد

کس ندانست که منزلگهِ معشوق کجاست

این قدر هست که بانگ جرسی می‌آید

زاهد و عجب و نماز و من و رندی و نیاز

تا ترا خود ز میان با که عنایت باشد

زاهد ار راه به رندی نبرد معذور است

عشق کاریست که موقوفِ هدایت باشد

مصلحت دیدِ من آنست که یاران همه کار

بگذارند و سرِ زلف نگاری گیرند

خوش گرفتند حریفان سرِ زلف ساقی

گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند

سحر با معجزه پهلو نزند دل خوشدار

سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد

راه عشق ار چه کمینگاهِ کماندارانست

هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد

خوش بود گر محکِ تجربه آید به میان

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

ناز پروردِ تنعّم نبرد راه به دوست

عاشقی شیوهٔ رندانِ بلاکش باشد

قامت دلکش و رخسار دل افروز ترا

اهل عرفان شجر وآتش موسی خوانند

سخن از قد تو گفتم چو دوانی ز آنرو

سخنانم همه در عالم بالا خوانند

روح در قالب انسان ز پی معرفت است

کرده‌اند این تله در خاک که عنقا گیرند

کی تواند شدن از سرّ اناالحق واقف

هرکه او را غم آنست که بردار کنند

سرو سامان سخن گفتن این جمعم نیست

پهلوی من بنشانید پریشانی چند

ای خوش آن دل که شد ازناوک چشمی بسمل

کز پی ناوک خوبان نظری خواهد بود

زاهد این خرقهٔ سالوس به یک سو افکن

حیله تا چند کنی دیده وری خواهد بود

نیستی محرم اسرارِ سراپردهٔ عشق

تا ز هستی خودآگه اثری خواهد بود

بت پیمان شکن عهد گسل یادت باد

که به دل بست سر زلف توپیمانی چند

آنکه جوید حرمش گو به سر کوی دل آی

نیست حاجت که کنی قطع بیابانی چند