مردم دیده اقبال هنر، جعفرخان

که مدامش بکف بخت می کام بود

کرم ایزدیش داده گرامی پسری

که بماند بجهان تا زجهان نام بود

هاتفی از پی تاریخ بگوش دل گفت

[...]

می روشن گهران چهره گلفام بود

نقل صاحب نظران چشم چو بادام بود

لب نو خط تو از چشم، سیه مست ترست

دانه خال تو گیرنده تراز دام بود

گرچه در ساغر خوبان دگر درد می است

[...]

ای خوش آن صیدی که صیاد باورام بود

خنک آنمرغ که باغش شکن دام بود

هر که لیلی دهدش سر به بیابان جنون

همچو مجنون همه جا وحش باورام بود

هر که را عقرب زلفت نکند پخته به نیش

[...]