یاسمین بنده شود چاک گریبان تو را

برگ گل جزیه دهد، شقّهٔ دامان تو را

زاهد، این خرقه به دوشم خنکیهای تو داد

کرد پشمیهٔ من، فکر زمستان تو را

خاک آسوده، چو سیماب شد ازگریهٔ ما

آستین، حلقهٔ گرداب شد از گریهٔ ما

آنقدر نیست که بر دیدهٔ دشمن ریزیم

خاک این غمکده نایاب شد، ازگریهٔ ما

چه عجب گر فلک، از زاری ما گردد نرم؟

[...]

کاش بیرون فتد از سینه دل زار مرا

کشت نالیدن این مرغ گرفتار مرا

ای که در کشتن عشاق درنگ است تو را

نیم بسمل شده مگذار که ننگ است تو را

گذرد گرم ز دل، آه سحرگاهی ما

باربر جاده نگردد، قدم راهی ما

نشئهٔ فیض، در آب و گِل درویشان است

جام جم، کاسه گدای دل درویشان است

ما برین در نه عبث تکیهٔ دولت زده ایم

صدرکونین، در منزل درویشان است

روشن از حیرت دل شد که دلارایی هست

در بر این آینه را، آینه سیمایی هست

پای آوارگیم، رهبر دامن نشود

گر بجز کوی تو، پنداشته ام، جایی هست

وسعت آباد دل، افتاده حزین در پیشت

[...]

مستمع گر نکند فهم، غم اینم نیست

سیر چشم سخنم، رغبت تحسینم نیست

زاده ی دل، همه حوران بهشتی نسبند

ذوق آرایش گفتار، در آیینم نیست

مدتی شد که در این بزم سخن سازی نیست

گوش چندان که دهم، زمزمه پردازی نیست

یا رب از زخم دلم زحمت مرهم بردار

غیر این روزنهٔ فیض، در بازی نیست

آنکه یک عمر، در این تنگ قفس داشت مرا

[...]

نتوانست به موی کمر یار آویخت

ورنه پرگالهٔ دل، بر مژه بسیار آویخت

دل خون گشتهٔ پر داغ مرا چیست گناه؟

لاله، جایی که به آن گوشهٔ دستار آویخت

عشق در سینهٔ من، لاله‌ستان‌ها دارد

دل خون گشته ز داغ تو نشان‌ها دارد

همه کس، گرچه یقین کرده که پیمان‌شکنی

دل مسکین به وفا باز گمان‌ها دارد

تپش سینهٔ ما، بانگ درایی دارد

جادهٔ نالهٔ ما راه به جایی دارد

فیضی از میکدهٔ چشم تو برده ست مگر

جام آیینه، می هوش ربایی دارد

زیر تیغ تو به من دولت جاوید رسید

[...]

آتشی گرمتر از آتش محرومی نیست

نخل حسرت، چقدر آرزوی خام کشید

در طمع، کام دل بی بصران می باشد

دیدهٔ کور، به دست دگران می باشد

رهنوردی که نه بر مرکب عقل است، سوار

همچو خر بنده، به دنبال خران می باشد

خون من تیغ تو آندم که به خاک افشاند

رشحه ای کاش بر آن دامن پاک افشاند

ثمر عالم ایجاد جز این نیست، که صبر

جگری خون کند و دیده به خاک افشاند

همّت آن است که در پیش کرم، دون نشود

کف من از گهر آبله ممنون نشود

من جگر تشنهٔ آن تیغم و او صرفه شعار

دم آبی ندهد، تا دل من خون نشود

گرچه در بزم جهان، گردن میناست بلند

یک سر و گردن از او نشئه صهباست بلند

می کند سلسلهٔ شور جهان کوتاهی

بس که آوازهٔ آن زلف چلیپاست بلند

فیض تشریف جنون بر قد رسوایی ما

[...]

در بهاری که مرا بال و پرافشانی بود

بی تو گل در نظرم، لالهٔ پیکانی بود

من بتخانه نشین را ز چه رو کرد خراب

کفر زلف تو، که آشوب مسلمانی بود؟

تشنه کامان حسد خون مرا نوشیدند

کهنه شد، بس که هنرهای مرا پوشیدند

ساغر ای عشق به اندازهٔ مخمور بیار

خون به جوش آمده ما را، می منصور بیار

داغ گرمی که کند بر سر خورشید خراج

به قیامتکدهٔ سینهٔ پرشور بیار