مانع گریه نشد چشم مرا دیدن تو

تاب خورشید کجا خشک کند دریا را

پرده بر داغ کشم چون روم از شهر برون

بر دل لاله چرا تنگ کنم صحرا را

کی به سودای دلم سلسله مویی برخاست

[...]

در دلم مهر تو بهر دگری جا گذاشت

در سرم آتش سودای تو سودا نگذاشت

با فسون سخنت دعوی اعجاز مسیح

بود حرفی لبت آن هم به مسیحا نگذاشت

آب یا رب ز که گیرد پس ازین ابر بهار

[...]

پیش از اینش نظری با من درویش نبود

این زمان هست نگاهی که ازین پیش نبود

عمرها بار گل و لاله گشودم چو صبا

هیچ جز داغ درون و جگر ریش نبود

داغ مرهم طلب از چشم بتانم انداخت

[...]

بهتر آن است که بی نشو و نما خاک شویم

گرچه از خاک پی نشو و نما خاسته‌ایم

گر بمیریم ز حسرت در خواهش نزنیم

که چو نخل ادب از خاک حیا خاسته‌ایم

عشق کو تا ز ره کعبه ره دل گیرم

چون برهمن به در پتکده منزل گیرم

همچو گردم ز پی قافله افتاد خیزان

کو نسیمی که روم دامن محمل گیرم

موجم و در نظرم ساحل و گرداب یکی‌ست

[...]