تا نپردازی تو از نفس خسیس

در نجاست گم شد این جان نفیس

پیش شاهان تحفه‌ای باید نفیس

مردم بی تحفه نبود جز خسیس

نفس را میگفت ای نفس نفیس

کردمت آزاد از کار خسیس

این مرصع ریش چون فرعون پیس

وآن چو هامان گاوریشی کاسه لیس

گفت ای سر تاقدم جان نفیس

در چه کاری تو دراینجای خسیس

ور تو زیبا مینویسی مینویس

ورنه زان انگشت بنشین کاسه لیس

چارمین باشد انیس و یا جلیس

اندر این منزل بود روح نفیس

بعد از آن بینی انیس با جلیس

اندر این منزل شوی روح نفیس

هست دنیا همچو مرداری خسیس

کم مگردان اندرو جان نفیس

زیر هر حرفی ازین درّ نفیس

کی بداند این سخن مرد خسیس

هست درّی اندرین بحر نفیس

کی تواند یافت آن نفس خسیس

تا کسی ننمایدت در نفیس

ورنه این کار تو می‌بینم خسیس

هم نباشد همچو او درّی نفیس

قیمت او کی کند مرد خسیس‌؟

شاه دادش آنگهی درّی نفیس

برگرفت ورفت آن شیخ خسیس

گفت ای خلقان مرا دری نفیس

اندرینجا گشت گم ماندم خسیس

یک نشان دیگر آنک آن بلیس

ننهدش سر که منم شاه و رئیس

کیست آن صوفی شکم‌خوار خسیس

تا بود با چون شما شاهان جلیس

من به حجت بر نیایم با بلیس

کوست فتنهٔ هر شریف و هر خسیس

رو به پیش کاسه‌لیس ای دیگ‌لیس

توش خداوند و ولی نعمت نویس

بر مقام او وزیر نو رئیس

گشته لیکن سخت بی‌رحم و خسیس