هرک دل از حضرت جانان گرفت

نفس از دل نیز هم چندان گرفت

عشق آن زن در دلش نقصان گرفت

کار او برخویشتن آسان گرفت

خود ز دست شیخ ترسا آن گرفت

خورد آن نن و از آننان جان گرفت

هر که دنیا دار شد دکّان گرفت

نه برفت و علّم القرآن گرفت

روی عالم سر بسر طوفان گرفت

کلبهٔ بی جودئی نتوان گرفت

باد نوروزی ره بستان گرفت

دست عاشق دامن جانان گرفت

نو عروسان چمن را دست ابر

پای تا سر در در و مرجان گرفت

صبح خندان چون دمی از صدق زد

[...]

هر کرا درد طلب دامان گرفت

ترک خان و مان وترک جان گرفت

تشنه کامی غوطه در عمان گرفت

پاک گشت و جا بر پاکان گرفت

جا ز کاخ تن بشهر جان گرفت

شهر جان چه ملکت جانان گرفت

مرد پیش از مرگ ترک جان گرفت

تیغ و خنجر را گل و ریحان گرفت

غیرت عباس چون دامان گرفت

زود مشک آب بر دندان گرفت

باز خنگ فکرتم جولان گرفت

فیل طبعم یاد هندستان گرفت