جان که از دنباله زاغان رود

زاغ، او را سوی گورستان برد

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ

گو به گورستان برد نه سوی باغ

گر روی رو در پی عنقای دل

[...]

مانده تو محبوس در این قعر چاه

و اندرون تو سلیمان با سپاه

گر نیایی از پی شکر و گله

در زمین و چرخ افتد زلزله

هر دمت صد نامه صد پیک از خدا

[...]

کای دریغا مرغ خوش آواز من

ای دریغا همدم و هم راز من

ای دریغا مرغ خوش الحان من

راح روح و روضه رضوان من

ای دریغا مرغ گریزان یافتم

[...]

ملک دنیا تن پرستان را حلال

ما غلام ملک عشق بی زوال

احمقان سرور شدستند و ز بیم

عاقلان سرها کشیده بر گلیم

یک سلامی نشنوی ای مرد دین

که نگیرد آخرت آن آستین

بی طمع نشنیده ام از خاص و عام

من سلامی ای برادر و السلام

کی شود دریا ز پوز سگ نجس

کی شود خورشید از پف منطمس

ای بریده آن لب و حلق و دهان

کان کند پف سوی ماه آسمان

تف به رویش بازگردد بی شکی

[...]

مرغ پر نارسته چون پران شود

لقمه هر گربه دران شود

هیچ دندانی نخندد در جهان

بی رضا و امر آن فرمان روان

هیچ برگی می نیفتد از درخت

بی رضا و حکم آن سلطان بخت

از دهان لقمه نشد سوی گلو

[...]

دزد می آید نهان در مسکنم

گویدم که پاسبانی می کنم

خاردان آن را که خرما دیده ای

ای که بس نان کور و بس نادیده ای

تخته بند است آنکه تختش خوانده ای

صدر پنداری و بر در مانده ای

تلخ گرداند ز غمها خوی تو

تا بگردد چشم بد از روی تو

خلق را با تو بسی بدخو کند

تا تو را ناچار رو آن سو کند

صد هزاران فضل دانی از علوم

جان خود را می ندانی ای ظلوم

داند او خاصیت هر جوهری

در بیان جوهر خود چون خری

نیک می دانی یجوز و لایجوز

[...]

تا نیاری سجده، نرهی ای زبون

گر بپیمائی تو مسجد را به کون

روزگارت رفت زینگون حالها

همچو تیه و قوم موسی سالها

سال بی گه گشت و وقتت گشت طی

جز سیه روئی و فعل زشت نی

هین مگو فردا که فرداها گذشت

[...]

سال دیگر را که می داند حساب

تا کجا شد آنکه با ما بود پار

در زمین مردمان خانه مکن

کار خود کن کار بیگانه مکن

مار بودی اژدها گشتی دگر

یک سرت بود این زمان هفت سر

چون از اینجا وارهد آنجا رود

در شکر خانه ابد ساکن شود

گوید آنجا خاک را می بیختم

زین جهان پاک می بگریختم

ای دریغا پیش از این بودی أجل

[...]

خواب خرگوش و سگ اندر پی خطاست

خواب خود در چشم ترسنده کجاست

تاکنون کردی گنه دیگر مکن

تیره کردی آب، افزون تر مکن