چند ترسان باشی و بیخود شوی

نیک میبین تا نباشی در بدی

راز من هرگز کجا داند کسی

راز من استاد داند بی شکی

ابرویش پرچین و نورانی ولی

پیش او استاده بودی یک تنی

رفت از ترس و سلامی کرد وی

پس جوابی داد ترک نیک پی

چند گویم چند جویم چون توئی

در درون پرده میبینم دوی

آخر این چندین ملامت تا بکی

برکسی ماندی که گم کردی توپی

دیدم آنجا محو محو اندر یکی

کی رسد آن جای هرگز آدمی