دانهٔ هر مرغ اندازهٔ ویست

طعمهٔ هر مرغ انجیری کیست

مادر فرزند جویان ویست

اصلها مر فرعها را در پیست

گر‌چه جملهٔ این جهان ملک وی‌ست

ملک در چشم دل او لاشی‌ست

معجبی یا خود قضامان در پیست

ور نه این دم لایق چون تو کیست

بر دران ای دل تو ایشان را مه‌ایست

پوستشان برکن کشان جز پوست نیست

کانکه دزدید اسپ ما را کو و کیست؟

این که زیر ران تست ای خواجه چیست؟

گر فراق بنده از بد بندگیست

چون تو با بد، بد کنی پس فرق چیست؟

گفت ای خواجه پشیمانی ز چیست

چیست آن کین خشم و غم را مقتضیست

لا بود چون او نشد از هست نیست

چونک طوعا لا نشد کرها بسیست

چون یقین گشتش که غیر پیر نیست

گفت در ظلمت دل روشن بسیست

حاش لله طمع من از خلق نیست

از قناعت در دل من عالمیست

تو مگو که من گریزانم ز نیست

بلک او از تو گریزانست بیست

عقل او می‌گفت کین گریه ز چیست

بر چنان افسوسیان شاید گریست

الف ما انوار با ظلمات چیست

چون تواند نور با ظلمات زیست

وین غم و شادی که اندر دل حظیست

پیش آن شادی و غم جز نقش نیست

قصهٔ عاد و ثمود از بهر چیست

تا بدانی کانبیا را نازکیست

که بهشتی کیست و بیگانه کیست

پیش من پیدا چو مار و ماهیست

گر ویست این از چه فردست و خفیست

ورنه سیمای سلیمانیش چیست

در محل قهر این رحمت ز چیست

اژدها را دست دادن راه کیست

گفت او پس آن قصاص از بهر چیست

گفت هم از حق و آن سر خفیست