ترک ملک بلخ و جاه و سلطنت

کرد و روی آورد سوی معرفت

مادرم همراه شد از مرحمت

روز و شب با ماست او از عاطفت

مبتلای درد هجران عاقبت

یابد از وصل نگارش عافیت

ترک دنیا گفته بهر آخرت

گشته روح محض آن عیسی صفت

خاطر شیطانی است این خاطرات

حق همی داند نهان و ظاهرت

لیک گفت آن رهبر دین من صمت

یعنی از نا اهل ، کم گو معرفت

حب الدنیا، رأس کل خطیة

و ترک الدنیا رأس کل عبادة

بر این روزگار آنچه در خورد اوست بادا

چرا که حقوقی بسیار از تو را ضایع ساخته است

گر عمر وفاکند، من از تو دل خویش

فارغتر از آن کنم که از من دل تو است

لن ترانی می رسد از طور موسی را خطاب

این همه فریاد مشتاقان زاستغنای اوست

بندی آن چشم مخمورم که از مستی و ناز

در میان شهر در هر گوشه ای غوغای اوست

ای دل اندر راه عشق از خوردن غم، غم مخور

مایه ی شادی عالم، دولت غمهای اوست

از تو تنها ماند قاسم، کز تو تنها کس مباد

لاجرم غمهای عالم بر تن تنهای اوست

هر دل که پریشان شود از ناله ی بلبل

در دامنش آویز که با وی خبری هست

بخروش که مرغان چمن میدانند

کاین نغمه و ناقوس کدام آهنگ است

از بس که رفو زدیم و شد چاک

این سینه همه بدوختن رفت

تخم بطی گرچه مرغ خانه است

کرد زیر پر چو دایه تربیت

رو به اندر حیله پای خود فشرد

ریش خود بگرفت و آن خر را ببرد

مطرب آن خانقه کوته که تفت

دف زند که خر برفت و خر برفت

صبر تلخ آمد و لیکن عاقبت

میوه شیرین دهد پر منفعت

تن که باشد خاک راهی عاقبت

زنده کو باشد بود زان منفعت