مصطفا گفتست چون آدم بعلم

نوح فهم آنگاه ابراهیم حلم

باز یحیی زهد و موسی بطش کیست

گر نمیدانی شجاع دین علیست

هر گلی کان بود بر شاخی بچید

بلبل بیچاره کان حالت بدید

در معنی از زبان عشق سفت

این غزل بر سرگذشت خویش گفت

هست فاسق را سه خصلت در نهاد

باشد اول در دلش حب فساد

حرفه‌اش آزردن خلق خداست

دور دارد خویش را از راه راست

ای دریغا نفس ما در معصیت

خود خودی کرده بری از معرفت

رو تو چون بوذر بنار معرفت

تاکنی جا در مقام مغفرت

گر روی این راه ویاری نبودت

مظهر و جوهر بکن تو همرهت

رو تو خاموشی بجو ازعافیت

چون فنا خواهی شدن در عاقبت

هر که دارد بر تو حق معرفت

هست اودر هردو عالم نیک بخت

هر که با اهل دلی دارد نشست

تیر او از چرخ چاهی درگذشت

غیر حیدر این مراتب کس نداشت

رو ببینش کودرون چشم ماست

هر که دنیا دار شد از ما گذشت

دارد او با اهل دنیا خود نشست

می بباید رفت آخر عاقبت

بیخبر از خاتمت وز سابقت

درگذر از ذکر و فکر و معرفت

درد را بگزین و شو در تعزیت

نه ره پندار و کبر و معصیت

نه ره طامات وذکر ومعرفت

ای دریغا نفس ما در معصیت

خو بکرد است و ندید او معرفت

هرکه او خود را فنای کل نساخت

اندر آنجا او بقای کل نیافت

شیخ گفت ای مردمان منصور گفت

قتل بر من گشت این ساعت درست

چند مانی اندر این کون و فساد

عمر خود ضایع کنی در ترهات

تا ببازم جان خود را در غمت

کی بدارم دست من از دامنت

هر کجا ابلیس میشد از نخست

یک دوسه خوشه در آنجا میشکفت