هدهدش گفت ای ز خود گم کرده راه

هر که خواهد خانه‌ای از پادشاه

چشم از آن بگرفته‌ام زیر کلاه

تا رسد پایم به دست پادشاه

چون ندارم رهروی را پایگاه

سرفرازی می‌کنم بر دست شاه

روی آن دارم که من بر روی شاه

عمر بگذارم خوشی این جایگاه

گفت زر بنهاده‌ام این جایگاه

من ندانم تا بدو کس یافت راه

چون نیم من مرد او، این جایگاه

یوسف خود باز می‌جویم ز چاه

گر بیابم یوسف خود را ز چاه

بر پرم با او من از ماهی به ماه

هرک کردی سوی آن برقع نگاه

سر بریدندیش از تن بی‌گناه

آینه فرمود حالی پادشاه

کاندر آینه توان کردن نگاه

من ندانم ذره‌ای تا پادشاه

پیش از من چون رسید این جایگاه

چون شب تاریک در شعر سیاه

شد نهان چون کفر در زیر گناه

آن دگر گفت این زمان کن عزم راه

در حرم بنشین و عذر خویش خواه

مصطفی را دید می‌آمد چو ماه

در بر افکنده دو گیسوی سیاه

در میان شیخ و حق از دیرگاه

بود گردی و غباری بس سیاه

تو یقین می‌دان که صد عالم گناه

از تف یک توبه برخیزد ز راه

آن که داند کرد روشن را سیاه

توبه داند داد با چندین گناه

قصه کوته می‌کنم، آن جایگاه

بودشان القصه حالی عزم راه

چون پدید آمد سر وادی ز راه

النفیر از آن نفر برشد به ماه

هاتفی گفتش که ای حیران راه

هر کسی را راه ندهد پادشاه

جملهٔ مرغان ز هول و بیم راه

بال و پر پرخون، برآوردند به ماه