هر نگه صد کاسه خون می خورد

تا به مژگان می رساند خویش را

هر سر خاری که گل کرد از زمین

در رگ من می دواند نیش را

گر ز روی خود براندازی نقاب

پشت بر دیوار ماند آفتاب

ای رسانده کاوش مژگان تو

خانه چشم اسیران را به آب

زاهدان را گوشه خلوت بس است

عارفان را نشأه وحدت بس است

خاکساران بی نیازند از لباس

سایه را افتادگی زینت بس است

ای دل بی درد، آزادی بس است

این همه آزار ما دادی بس است

سرفرازی میوه آزادگی است

سرو خضر راه این وادی بس است

طالع ما عیش را غم می کند

سور را همچشم ماتم می کند

تا خیال گریه کردم یار رفت

این غزال از بوی خون رم می کند

گریهٔ ما دل به طوفان می‌دهد

نالهٔ ما جان به افغان می‌دهد

بلبلان را داغ دارد باغبان

کاو سزای هرزه‌گویان می‌دهد

ای دل بی تاب زاری واگذار

گریه با ابربهاری واگذار

کی ز صندل به شود دردسرم؟

ناصحا این چوبکاری واگذار!

دل ز مهر بوالهوس آزاد کن

شعله را از قید خس آزاد کن

ما حریف درد غربت نیستیم

مرغ ما را با قفس آزاد کن!

دل ز مهر بوالهوس آزاد کن

شعله را از قید خس آزاد کن

ما حریف درد غربت نیستیم

مرغ ما را با قفس آزاد کن!