می‌توان بر خود گوارا کرد مرگ تلخ را

زندگانی را به خود هموار کردن مشکل است

گفت‌وگوی اهلِ غفلت، قابلِ‌تأویل نیست

خوابِ پای خفته را، تعبیرکردن، مشکل است!

با خیالِ خُشک، تا کِی، سَر به یک بالین نهَم؟

دست در آغوش با تصویر کردن، مشکل است!

نیست از مستی، زنم گر شیشهٔ خالی به سنگ

جلوه گاه یار را بی یار دیدن مشکل است

از شب بخت سیاهم صبح امیدی نزاد

حرف خواب آلودگان است این که شب آبستن است

در محرم تا چه خونها در دل مردم کند

محنت آبادی که عیدش در بدر گردیدن است

می‌شوم من داغ، هر کس را که می‌سوزد فلک

از چراغ دیگران غمخانهٔ من روشن است

نالهٔ مظلوم در ظالم سرایت می‌کند

زین سبب در خانهٔ زنجیر دایم شیون است

تیره بختیهای ما از پستی اقبال نیست

از بلندی شمع ما پرتو به دور انداخته است

صد بیابان در میان دارند از بی نسبتی

گر به ظاهر کوه با صحرا به هم پیوسته است

خنده بیجاست برق گریهٔ بی اختیار

اشک تلخ و قهقه مینا به هم پیوسته است

غافل است از جنبش بی اختیار نبض خویش

آن که پندارد که در دست اختیاری داشته است

هست امید زیستن از بام چرخ افتاده را

وای بر آن کس کز اوج اعتبار افتاده است

سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است

گل چو تقویم کهن از اعتبار افتاده است

سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است

توبه را آتش به جان از لاله زار افتاده است

نه لباس تندرستی، نه امید پختگی

میوه خامم به سنگ از شاخسار افتاده است

هرگز از من چون کمان بر دست کس زوری نرفت

این کشاکش در رگ جانم چه کار افتاده است ؟

داغ می گل گل به طرف دامنم افتاده است

همچو مینا میکشی بر گردنم افتاده است

تا گذشتی گرم چون خورشید از ویرانه‌ام

از گرستن گل به چشم روزنم افتاده است

بخت ما چون بید مجنون سرنگون افتاده است

همچو داغ لاله، نان ما به خون افتاده است