قامت او چون شود در بوستان همدوش سرو

حلقه ها از طوق قمری می کشد در گوش سرو

زینهار از درد و داغ عشق روگردان مشو

بر چراغان تجلی آستین افشان مشو

خرقه بر دوشان از فرزند و زن بگسیخته

شوره پشتانند از بار گران بگریخته

چند غم از دل به اشک لاله‌گون شوید کسی؟

تا به کی از ساده‌لوحی خون به خون شوید کسی؟

ای ز خاک افتادگان کاکلت سنبل یکی

از هواداران رخسارت نسیم گل یکی

قد رعنای ترا تا دید، از شرمندگی

قمریان را سرو شد سوهان طوق بندگی

خون تاک از شوق می‌جوشد اگر ساغر زنی

غنچه شادی مرگ می‌گردد اگر بر سر زنی

این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی

کاش در پای گلی می‌کرد یک مینا تهی

از حباب آموز همت را که با صد احتیاج

خالی از دریا برون آرد سبوی خویش را

خضر نتواند به آب زندگی از ما خرید

منصب میرابی سرچشمه آیینه را

باغبان بیرون کن این گستاخ بادآورده را

خوش نمی‌آید به گل این های‌های عندلیب

عیش در زیر فلک با خاکساران مشکل است

شهد نتوان در میان خانه زنبور ریخت

روز محشر سرخ رویی از خدا دارم امید

نامه اعمال من صائب به مهر کربلاست

گرچه دست سرو کوتاه است از دامان گل

سرو بالایی که ما داریم سر تا پا گل است

از رمیدن ها خیال چشم آن وحشی غزال

سینه تنگ مرا دامان محشر کرده است

نیست هر چند از لباس گل جدایی رنگ را

جامه گلرنگ بر اندام او زیبنده است

چشم خود را داده بود از آب حیوان خضر آب

تا غرور آیینه را از دست اسکندر گرفت

آرزوی بوسه شسته است از دلم پیغام تلخ

زان قناعت کرده ام از بوسه با دشنام تلخ

از نظر رفتی به راهت چشم حیران باز ماند

آنقدر مرغ نگه پر زد که از پرواز ماند

تخم نیکی را زمین پاک، اکسیر بقاست

قطره آبی که نوشد تیغ، جوهر می شود