دست ما و دامنش از بس بهم خو کرده اند

دامنش در دست ما چون پنجه پای بط است

خصم چون تندی کند، افتادگی آن را رواست

خاکساری‌ها در این توفان، چو خاک کربلاست

قد چو خم گردید، روشن شد که وقت مردن است

شمع را چون سرنگون سازند، وقت کشتن است

تازگی در باغ حسنت بسکه بی اندازه است

هر چه در وصف گل روی تو گویم تازه است

نیست دل را با هوسهای جهان در سینه جا

شد چو بیدولت پسر، از خانه بیرون کردنی است

کی توان دل کند از بزمی که آن بدخو نشست

شورش محشر مگر خیزد ز جایی کاو نشست

بر سرم از بس هوای آن پریوش پا فشرد

صورتم چون عکس در آیینه زانو نشست

دور باش غمزه نگذارد نگه را سوی دوست

گر شود از پرده چشمم نقاب روی دوست

از جهان، ما را رخی پر گرد و دامان تریست

تا بآب و نان ما، چون آسیا از دیگریست!

از جفا گر، جز جفا ناید بهر حالی که هست

سنگ اگر مینا شود، هر پاره آن خنجریست

هستی ایام پر از نیستی در پیش نیست

عیش دنیا احتلام خواب غفلت بیش نیست

غیر حسنت کس در این دوران بلند آوازه نیست

رفعت شانی بغیر از رفعت دروازه نیست

گوشه گیری پیشه کن، گر جمع می‌خواهی حواس

چون کمند وحدت این اوراق را شیرازه نیست

شور عشق استادگی کرد، از سرم سامان گرفت

طوق زلفش بر گلویم پا فشرد و جان گرفت!

دل که از فکر فقیران خسته نبود، خسته باد

در که بر روی گدایان بسته باشد، بسته باد

تا بگلشن را او با آن قد رعنا فتاد

چون الف هر سرو از دنبال آن بالا فتاد

آه گرمم چشمه خورشید را بی آب کرد

ناله خارا گدازم، کوه را سیلاب کرد

کامران شد، هر که او قطع نظر از کام کرد

نامور شد تا نگین پهلو تهی از نام کرد

نیست باکم، گر ز دشمن بر دلم خاری رسد

از مکافاتش باو ترسم که آزاری رسد

ای پریشان خرج نقد کیسه هستی تویی

جمع کن خود را که فردا روز بازاری رسد