چون ز شهر خویش رفتم شد عقار از من جدا

هرکسی گفتا که رفت از تو عقار و هم وقار

گر عقار از من بشد دارم خداوندی چو تو

کم ببخشیدی ببیتی شعر ده چندان عقار

دوستانم را تو کردی شادمان و تندرست

دشمنانم را تو کردی دردمند و سوگوار

گر هزارانم دهان در هر یکی سیصد زبان

شکر نیکیهات نتوانم یکی گفت از هزار

تا بهنگام بهار آرد درختی تازه ورد

تا بهنگام خزان آرد درخت نار بار

روی خویشان تو باد از می بسان تازه ورد

روی خصمان تو بادا ز غم بسان کفته نار

آن یکی را کرده از دیبای رومی روی بند

وین یکی را بسته از لؤلؤی لالا کوشوار

فرش دیناری نوشت از گلستان باد صبا

نقش کافوری سترد از بوستان ابر بهار

آن یکی گسترده از زنگار زنگاری بساط

وین یکی پوشیده از شنگرف شنگرفی ازار

گرچه شد دینار بار از باد آذر بوستان

ورچه شد کافور پوش از ابر بهمن کوهسار

آن یکی را باد آزاری کند زنگار پوش

وین یکی را ابر نیسانی کند یاقوت بار

برگ گلنار اوفتاده در میان شنبلید

قطره باران نشسته در میان سبزه زار

آن یکی چون مانده از خون بر رخ عاشق نشان

وین یکی چون مانده از خوی بر رخ جانان نگار

باد هر ساعت کند پرواز گرد بوستان

ابر هر ساعت کند ناورد گرد لاله زار

آن یکی مر لاله را کرده پر از لؤلؤ دهن

وین یکی مر سبزه را کرده پر از عنبر کنار

ابر هر ساعت فشاند گوهر اندر باغ و راغ

برق هر ساعت نماید آتش اندر کوه و غار

آن یکی چون کف شمع دهر خورشید زمان

وین یکی چون تیغ تاج خلق و دیهیم تبار

سرو آزاد آن سپه سالار بوالیسر آنکه هست

پیشکارش روزگار و یارمندش کردگار

آن یکی دائم مر او را یمن دارد بر یمین

وین یکی دائم مر او را یسر دارد بر یسار

گر منجم گردد از گشت فلک سنگ جبال

ور مقوم گردد از دور جهان آن بحار