روم و گرجستان بفرمان منوچهر آورد

هند و ترکستان بزیر حکم نوشروان کند

او بتخت ملک ایران بر نشیند در سطخر

کهترین فرزند خود را مهتر آران کند

ملک او را از زوال ایمن همی گردون کناد

جان او را از فنا ایمن همی یزدان کند

شاد بنشیند بکام دل بر ایوان شهی

وز فروغ روی خویش آراسته ایوان کند

شکر لؤلؤ نمایست آن لب رامش فزای

گر میان شکر اندر چشمه کوثر بود

اندر آن بالا و روی او پدید آید همی

آنکه در کشمیر باشد و آنکه در کشمر بود

گر ببوئی آن دو زلف و گر ببوسی آن دو لب

جاودان در کام عمرت عنبر و شکر بود

چنبری شد پشت من زان زلف کو بر برک گل

گاه چون زنجیر باشد گاه چون چنبر بود

بنگر آن چشم سیه وان غمرکان دلگداز

گر ندیدی نرکسی کش برگها خنجر بود

گرش بیند هر زمانی خون رود از دیده هاش

آن کسی کش آرزوی آن پری پیکر بود

تا بود بیجاده بی دلبند آن گوهرنمای؟

جزع من دایم ز بهران گهر گستر بود

دل ربودی ای پسر زنهار طمع جان مکن

زآنکه جان دیگر نباشد گرچه دل دیگر بود

گرچه ترسانی مرا بر بردن جان زان دو چشم

کاین دل من زو همیشه معدن اخکر بود

گر مرا بی جان کنی در تن بجای جان مرا

مهر جان افزای خورشید جهان جعفر بود

آن خداوند خداوندان و تاج سروران

آنکه نعل پاره او تاج هر سرور بود

مرد نیک اختر شود در خدمت او هیچکس

سوی او ناید بخدمت تانه نیک اختر بود

گر عیان گردد سراسر بر تو پنهان فلک

همتش از جمله برتر بر تو پیداتر بود

زانکه شاه از کشتن زن ننگ دارد روز جنگ

آنکه در جوشن بود خواهد که در چادر شود

از پسر زادن بر ایشان شادییی بد پیش از این

شادمانیشان کنون از زادن دختر بود

گر بمیرد مؤمنی بی مهر او پیش خدای

روز محشر سر فکنده تر ز هر کافر بود