گرچه ترسانی مرا بر بردن جان زان دو چشم

کاین دل من زو همیشه معدن اخکر بود

گر مرا بی جان کنی در تن بجای جان مرا

مهر جان افزای خورشید جهان جعفر بود

آن خداوند خداوندان و تاج سروران

آنکه نعل پاره او تاج هر سرور بود

مرد نیک اختر شود در خدمت او هیچکس

سوی او ناید بخدمت تانه نیک اختر بود

گر عیان گردد سراسر بر تو پنهان فلک

همتش از جمله برتر بر تو پیداتر بود

زانکه شاه از کشتن زن ننگ دارد روز جنگ

آنکه در جوشن بود خواهد که در چادر شود

از پسر زادن بر ایشان شادییی بد پیش از این

شادمانیشان کنون از زادن دختر بود

گر بمیرد مؤمنی بی مهر او پیش خدای

روز محشر سر فکنده تر ز هر کافر بود

ای خداوندی که پیش خیل تو خیل عدو

همچو پیش باد تندی تل خاکستر بود

این جهان مانند اندامست و تو او را سری

باشد آن اندام بی اندام کو بی سر بود

چون تو کشور گیر در گیتی نبوده است و نه هست

هم نخواهد بود وز پشت تو باشد گر بود

بیم در هند است همواره اگر تو ایدری

گرچه تو در هند باشی امر تو ایدر بود

آنکه بستائی مرا هر گاه دارم دوستر

زآنکه نام در میان خطبه و منبر بود

در میان دیگر انبازان مرا این فخر بس

کم چنان چون تو خداوندی ستایش گر بود

مردمان بی خرد گویند قطران کودک است

وانکه او را سال کمتر دانشش کمتر بود

مصطفی را شصت و سه بود اهرمن را صد هزار

وان کجا گوید جز این دیگر حدیثی خر بود

تا بباشد روزگار و تا بگردد آسمان

روزگارت بنده باشد آسمان چاکر بود

عنبرین چوگان و سیمین گوی او هر ساعتی

جان و دل را گردش گوی و خم چوگان دهد

خسروا می خور که خرم جشن افریدون رسید

باغ پیروزی شکفت و صبح بهروزی دمید

در چنین صد جشن فرخ شادباش و شاه باش

کایزد از بهر تو این شاهی و شادی آفرید

ملک‌ گیتی دولت عالی تورا دادست و بس

[...]

تا جهان باشد خداوند جهان خاتون بود

دولت و اقبال او در مُلْک روزافزون بود

تا که باشد تاج شاهی بر سر سلجوقیان

تاج د‌ین و تاج دنیا در جهان خاتون بود

عز گوناگون بود دائم سزای تاج دین

[...]