همچو گاه نوح طوفان از تنور آرد پدید

آتش است آن تیغ و از خون عدو طوفان کند

هرچه آسانست بر دشمن شود دشوار از او

هرچه دشوار است بر ما بخت او آسان کند

روز کوشش پیش خشت او بود سندان چو موم

چرخ پیش خشت خصمتش موم چون سندان کند

روز و شب مهمان او باشند سرهنگان و باز

دام و دد را تیغ سرهنگان او مهمان کند

هرچه غمگین است در آفاق از او شادان بود

هرچه ویرانست در عالم وی آبادان کند

فصل نیسان زآن همی آرایش کانون دهد

تا به کانون در جهان آسایش نیسان کند

بر وفای سُفلِگان دوران فراوان چرخ کرد

بر وفای رادمردان زین سپس دوران کند

این زمانه شد که چون خوَیل را شاهی دهد؟

وان ولایت شد که چون طغریل را سلطان کند

نیست کس در گوهر ساسانیان چون لشگری

تا پس آن چون نیاکان شاهی ایران کند

همچو افریدون بگیرد ملک عالم سربسر

وآنگهی تدبیر ملک خیل فرزندان کند

روم و گرجستان به فرمان منوچهر آورد

هند و ترکستان به زیر حکم نوشروان کند

ملک او را از زوال ایمن همی گردون کناد

جان او را از فنا ایمن همی یزدان کند

شکر لؤلؤ نمایست آن لب رامش فزای

گر میان شکر اندر چشمه کوثر بود

اندر آن بالا و روی او پدید آید همی

آنکه در کشمیر باشد و آنکه در کشمر بود

گر ببوئی آن دو زلف و گر ببوسی آن دو لب

جاودان در کام عمرت عنبر و شکر بود

چنبری شد پشت من زان زلف کو بر برک گل

گاه چون زنجیر باشد گاه چون چنبر بود

بنگر آن چشم سیه وان غمرکان دلگداز

گر ندیدی نرکسی کش برگها خنجر بود

گرش بیند هر زمانی خون رود از دیده هاش

آن کسی کش آرزوی آن پری پیکر بود

تا بود بیجاده بی دلبند آن گوهرنمای؟

جزع من دایم ز بهران گهر گستر بود

دل ربودی ای پسر زنهار طمع جان مکن

زآنکه جان دیگر نباشد گرچه دل دیگر بود