دیده دید آن دلستان را تا بدو شد فتنه دل

چون ننالد جان ز دل دل دیده را تاوان کند

تا دو یاقوت گهر پوشش بدید این چشم من

چون کف شاه جهان هر دم گهرباران کند

آفتاب شهریاران جهان میر اجل

آنکه تیغش با اجل هر ساعتی پیمان کند

خسرو لشگر شکن سالار شاهان بوالحسن

آنکه کمتر سائلش با معطیان احسان کند

گریه دینار او خندان کند خواهنده را

خنده شمشیر او بدخواه را گریان کند

آن نهد کردن مر او را کش جهان گردن نهد

آن کند فرمان مر او را کس فلک فرمان کند

چون شود شمشیر او عریان گه جنگ از نیام

بدسگالان را روان از کالبد عریان کند

همچو گاه نوح طوفان از تنور آرد پدید

آتش است آن تیغ و از خون عدو طوفان کند

هرچه آسانست بر دشمن شود دشوار از او

هرچه دشوار است بر ما بخت او آسان کند

چرخ گردون هست پنداری بفرمان دلش

کانچه اندیشد دل او چرخ گردان آن کند

گر بدان گیتی ز حورا طبع او گردد نفور

ور بدین عالم بشیطان طبع او میلان کند

روز کوشش پیش خشت او بود سندان چو موم

چرخ پیش خشت خصمتش موم چون سندان کند

روز و شب مهمان او باشند سرهنگان و باز

دام و دد را تیغ سرهنگان او مهمان کند

هرچه غمگین است در آفاق از او شادان بود

هرچه ویرانست در عالم وی آبادان کند

فصل نیسان زآن همی آرایش کانون دهد

تا بکانون در جهان آسایش نیسان کند

بر وفای سفله گان دوران فراوان چرخ کرد

بر وفای رادمردان زین سپس دوران کند

این زمانه شد که چون خویل را شاهی دهد؟

وان ولایت شد که چون طغریل را سلطان کند

این جهان بوده است دائم ملکت ساسانیان

باز سالارش خدا بر ملکت ساسان کند

نیست کس در گوهر ساسانیان چون لشگری

تا پس آن چون نیاکان شاهی ایران کند

همچو افریدون بگیرد ملک عالم سربسر

وآنگهی تدبیر ملک خیل فرزندان کند