شد خزان و بلبل از قول پریشان بازماند

تو همان مردار مرغ بی محل گوئی هنوز

کو جنونی تا ز رسوائی نباشد خجلتم

نقص عشق است این که شرم از روی مردم می کنم

عید، هر کس را ز یار خویش چشم عیدی است

چشم ما پر اشک حسرت دل پر از نومیدی است