بارک الله ملاء بدر انت فی برج نعیم

هل نعیم الود لکن لیس خبر کالعیان

پای بوس چون منی حیف است گفتی بر زبانت

زاهد کم خواره میشد دم به دم باریکتر زین

آدمی سنجم به خروار، اشک می بارم به دامن

باد می بندم به چنبر آب می سایم به هاون

بر زمین افتاد و کرد آن پاره تن را زیب دامن

گفت کی پروده دوش نبی محبوب ذوالمن

جدت از باران نگه می‌داشت جسمت را ولیکن

با خبرگ گویا نبود از حال امروزت که بر تن

این سر ببریده را امشب نهد اندر بر من

در زمان کوچ تسلیمش کنم بر وجه احسن

مرغ روح شمر زد از وعده زربال بر تن

داد سر زر را گرفت از راهب پاکیزه دامن