مشتبه شوی کی تو با خدا

حق و مشتبه این سخن چرا

من «وفایی ام» مادح شما

دارم آرزو باشدم رجا

هی بده مرا از ره وفا

کاسه ی زری آب آذری

حق نمی شود مشتبه به ما

چون خدای را خود تو مظهری

کزره وفا با همین ولا

سازی ای شها مدفنم غری

صبح عطسه زد یار، با وفا

گشت مشک بو، عطسه صبا

خون ز عارضش بر زمین چکید

شد زمین بهشت از، گل و گیا

تا صبا کشید از رخش نقاب

[...]