تبریز نکو و هر چه ز آنجاست نکوست

مغزند و مپندار تو ایشان را پوست

با طبع مخالفان موافق نشوند

هرگز نشود فرشته با دیوان دوست

زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست

من روز و شبت ز بهر آن دارم دوست

آن کو ز رخت روز و ز زلفت شب ساخت

پیوسته نگهدار شب و روز تو اوست

ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست

بیرون مبر از خویش پی اندر پی دوست

او جز من و من جز او نه ورحق طلبی

من من نیم انکس که منم اوست که اوست

گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست

تا باز رهم ز طعنه دشمن و دوست

بشنید خرد گفت که هی چون نخوری

طاعت بود آن گنه که فرموده اوست

حاصل چه از این که صورت خواجه نکوست

چون مغز نبیندش خرد در خور پوست

گفتند رسیدی بر او گفتم نی

لاخل و لاخمر خرد هر که خور اوست

ترکی که ختائی نسب ورومی روست

در عالم حسن و بیوفائی میراوست

بدری که بود شمس هوادار رخش

سلطان ممالک ملاحت میروست

هر چند که یک موی نیرزم بر دوست

فرق از تن من تا بمیانش یک موست

کس بر رخ ما قطره ی آبی نچکاند

جز دیده که آبروی ما جمله ازوست

با آنکه دو چشم شوخ او عربده جوست

در شوخی و دلبری خم ابروی اوست

بالای تو چشم است که می‌یارد گفت

با دوست که بالای دو چشمت ابروست

از بس که بیازرد دل دشمن و دوست

گویی به گناه هیچ کندندش پوست

وقتی غم او بر همه دلها بودی

اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست

فریاد ز جور دشمن و فرقت دوست

کاین هر دو بلا به نزد و امّا نه نکوست

کردند جفا بسی نه بر حق الحق

«از شیشه همان برون تراود که دروست»

در آینه تمثال جمال رخ اوست

دوری نبود که آینه دارد دوست

با آنکه دو کون سر به سر هستی اوست

انسان ز چه مغز گشت عالم ز چه پوست

زین است که او مردمک چشم وی است

باز آن که بود آینه چهره اوست

گفتم:بهزار دل ترا دارم دوست

در خنده شد از ناز که:این شیوه نکوست

گفتم:صنما،راه وصال از که بکیست؟

فرمود که: ای دوست، هم از دوست بدوست

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است چون دوست در اوست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست به جای دیده یا دیده هموست

در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست

از می نبود نیک و بد از عادت و خوست

می آتش محض است و چون آتش افروخت

در هر چه فتد همان دهد بو که دروست

هر سوخته پخته کی بود در ره دوست

بس سوخته یی که خامی طبع در اوست

ای زاهد خشک عشوه مفروش که تو

ناپخته درون چو ناری و سوخته پوست

امروز که دوران فلکت با تو نکوست

هشدار که دشمنیست در صورت دوست

چون روز طرب درآید این ساغر چرخ

بینی که چه خورده های الماس دروست

بخشش نبود جز صفت حضرت دوست

آزاده کسی که بخشش عادت و خوست

در صورت بندگی خداوند بود

هر بنده که سیرت خداوند در اوست

خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست

محروم نمیشود کس از رحمت دوست

گر خوانده شوی چاره همان بندگیست

ور رانده شوی کجا روی کان به ازوست