گر نکته های ابن یمین را تو منکری

هات الذی عری بک یا منکری وهات

میخواستم که قافیه وحدان بود تمام

تا مختلط بهم نشود حنظل و نبات

خود دیدم آنکه طبع ضعیفم بشایگان

کردست یکدو جا ز سر غفلت التفات

آری سزد که خورده نگیرند زانکه آب

شیرین و شور هر دو همی خیزد از قنات

یا رب بنور پاک محمد که عفو کن

ز ابن یمین گناه که طاعت نکرد و فات

طاعت ز مفلسان گنهکار خود مجوی

کز مفلسان بشرع نخواهد کسی زکات

تا از لبت وظیفهٔ دشنام کرده‌ای

دعای دولت تو بر زبان ماست

سر رشته قرار شد از دست و همچنان

انگشت پیچ چون سخن زلف دلرباست

ما را از روی خوب مکن منع ای فقیه

کین فق در شریعت اهل نظر رواست

آنجا که خادمان ز عقیدت نفس زنند

از ما سر ارادت و از دوست خاک پاست

گر شبوة کمال بپرسد کسی زانو

گوسوفی ایست و رند ولی بارسا نماست

ناقابل است آن که بنامد به کوی تو

آن کس که در گذار تو افتاد قابل است

چندان که گرد خرمن هستی برآمدم

کاهی نیافتم که ز ذکر تو غافل است

از آرزوی روت تشنه بمیرم ننگرم به آب (؟)

آب حیات بی تو مرا زهر قاتل است

روزی اگر به کوی مرادی رسی عماد!

آنجا مقام توست گذر کن که منزل است

در دست صبح تیغ زر اندود آفتاب

گویی که ذوالفقار شه اولیا علی ست

کز راه شوق شیوهٔ پیر و جوان باغ

مداحی شهنشه ملک فتا علی ست

کز بعد سیّد عربی مقتدای دین

اسلام را ز راه یقین مقتدا علی ست

کاین زمره را به وقت حساب گناه خویش

فریاد رس شفیع امم مرتضا علی ست

لب تشنگان بادیهٔ خوف را چه غم

مجموع را چو شافی روز جزا علی ست