بزوده گفت ندانی که پر مرو باریک

که با همیم من و تو سرو بن کرباس

کتاب البسه را گفت دوستی که به چند

هزار بار بگفتیم با گزی کرباس

امید جبه از و دارم و بسر دستار

زهی تصور باطل زهی خیال محال

وجود پنبه بمخفی چو باد در قفسست

ولی بکاسرو خفری چو آب در غربال

اگر چه هر دو سفیدند کاسرو سالو

ازین کنند بدستار ازان بپا تاوه

زصندلی تو اگر پابه رابجنبانی

دو صد عمامه سالو بسر بگردانی

منم که از جهت رنک و بوی البسه ام

چمن برنگرزی شد صبا بعطاری

نبوت البسه قدرش او وکه اطعمه من

که دوستر همشان خلق کشمش از یمدانک

نخست دامن رختی نکو بدست آور

دگر طعام که اول لبست پس دندان

اکر تو آدمی اعتقاد من اینست

که دیگران همه نقشند بر در حمام

زبهر زیب سر قبر صوف دستاری

به از متاع دعا و اثاث فاتحه نیست

بعرض و طول کتان لاف اگر زند برتنگ

بگو درآی که اینک گزست و این میدان

بسعی و رنج متاعی کسی بدست آرد

دگر کس آید و بیسعی و رنج بردارد

مرا ببستر اکر چه لت کتان انداخت

زروی صوف نظر بر نمیتوان انداخت

بود که صدر نشینان کوی در در جیب

نظر کنند بافتاده کفش صف نعال

بذیل جامه عمرت سجیف سرمد باد

بدرز آن عدد بخیهای او مه و سال

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

یکی چنانکه در آئینه تصور ماست

چنان میان کتان و حریر گل یاریست

که هیچ موی نگنجد میانشان دیگر

چو تو بجامه ابیاریت بریزی آش

زجامه تو چه فرقست تا بمخفی خان

بگازر اربودت پیرهن ضرورت دان

یکی دگرکه بود لازمت زخشک وزتر

عجب که آتش والای سرخ شعله نزد

که بستهای قماشات سوختن گیرد