آن تو کوری نه جهان تاریکست

آن تو کری نه سخن باریکست

گر سر این سخنت نیست برو

روی دیوار و سرت نزدیک‌ست

پس مگو کین حساب باریکست

زآنکه هفده به هشده نزدیکست

ماه بی‌آفتاب تاریکست

ورچه آنجا مسافه نزدیکست

باز بوجهل اگرچه نزدیکست

دوستی دور دست تاریکست

آب دهن و دلت اگر تاریکست

روشن کردم ولی سخن باریکست

عکسی ز بهشت در جهان آوردند

اینک ز نزاری بشنو شاهیکست