تیغ او خصم را عقیم کند

بچهٔ خصم را یتیم کند

سیب را گر ز قطع بیم کند

ناخنه روشنان دو نیم کند

هر کو سر و زر بیار تسلیم کند

خود را ز غم فراق بی بیم کند

با دلبر خویش روی در روی آرد

چون آینه هر که پشت بر سیم کند

لبش به خنده دل غنچه را دونیم کن

نگاه را گل رخسار او شمیم کند

من ومضایقه دل به آنچنان چشمی

بخیل را نگه گرم او کریم کند

ز مکر طره شبگرد یار می آید

[...]