هر گه که فلک دل مرا ریش کند

تنها فکند مرا و فرویش کند

در سمج کند مرا و در پیش کند

پس هر ساعت عذاب من بیش کند

وانکه با او مکاس بیش کند

زود قصد هلاک خویش کند

پیوسته فلک تهیه نیش کند

تا سینه ارباب هنر ریش کند

این است مدار، عیب گلبن نکنند

گر تربیت خار ز گل بیش کند

چون به خود عرض حسن خویش کند

هر زمان وصفِ خویش بیش کند