آلودهٔ دنیا جگرش ریش‌تر است

آسوده‌تر است هر که درویش‌تر است

هر خر که بر او زنگی و زنجیری هست

چون به نگری بار بر او بیش‌تر است

با هر آن دوست که گویم غم خویش

غم او از غم من بیشتر است

آن کز او مرهم دل می طلبم

دل او از دل من ریش تر است

بی پیش و پسی تو و پس و پیش تراست

دوری ز کم و بیش و کم و بیش تراست

در خاطر هیچ کسی نیاید هرگز

یک ذرّه از آن خوی که از خویش تراست

هر زمان بار جهان بر دل ما بیشتر است

وز سر تیغ فلک خاطر ما ریش‌تر است

گرچه دارم دل ریشی ز جفاهای فلک

هم رسد بر دلم آنجا که سری نیشتر است

با رقیب ارچه تواضع کنم و دل گرمی

[...]