گفتم که در سرای زنجیری کن

با من بنشین و بر دلم میری کن

گفتا که سپید هات را قیری کن

سودا چه پزی‌؟ پیر شدی پیری کن

دل درانداز و جان پذیری کن

یک زمانش لگام‌گیری کن

علم جویی، به ترک سیری کن

جان طلب می‌‎کنی، دلیری کن

ای بخت سیاه بخت تدبیری کن

وی ناله سینه سوز تاثیری کن

ای آه تورا به آسمان باید رفت

برخیز که شب گذشت شبگیری کن