از بس ز پا فتاده ایام پیری ام

ناید ز صد جوان، سر مو دستگیری ام

آزاده ام مخوان، که ز ملک عدم، قضا

آورده در وجود به طرز اسیری ام

از بس که بی نصیب در ایام پیری ام

دارد عصا مضایقه در دستگیری ام

آنکه کرد از موی خود زنجیری ام

فارغ است از شادی و دلگیری ام

مرا آرزو اینکه بپذیری ام

یکی از کهن یاوران گیری ام