ز بالا نیایم از کین شیب من

کنون تا نگیرم سراندیب من

عشق گوید که لسان غیب من

این کتب را گفته‌ام بی عیب من

تا ببینی خویش را ز آسیب من

که نه‌ای اهل فراز و شیب من

گرم جرم بینی مکن عیب من

تویی سر بر آورده از جیب من

به از من کس اندر جهان عیب من

نداند به جز عالم الغیب من

نظاره کن در آینه خود را، حبیب من

اما بشرط آنکه نگردی رقیب من

من از وطن جدا و دل من ز من جدا

آگاه نیست یار ز حال غریب من

زین سان که درد عشق توام ساخت ناتوان

[...]

تا ببینی خویش را ز آسیب من

که نه‌ای اهل فراز و شیب من

به خاموشی بدل شد نغمه های دلفریب من

به چشم سرمه دار آمد نوای عندلیب من

ز بس چین جبین بی نیازی کرده در کارش

صبا را دل گرفت از غنچه حسرت نصیب من

به شاخ ارغوان نبض من گر آشنا گردد

[...]

اگر جرم بینی مکن عیب من

تویی سر برآورده از جیب من