ز بس آتش که در جان وی افتاد

چو آتش شد ازان سر از پی افتاد

مرا این زندگی با معنی افتاد

ابا نفسم حقیقت دعوی افتاد

ز لعلت عکس در جام می افتاد

نشاط عالمش اندر پی افتاد

جهانی می پرستی پیشه کردند

چو از رویت فروغی بر می افتاد

جمالت پرده از رخسار برداشت

[...]

ز رویش پرتوی چون بر می‌ افتاد

بسی شکل حبابی بر وی افتاد

زلیخا را چو دیده بر وی افتاد

ز شوقش شعله گویی در نی افتاد

زلیخا را نظر چون بر وی افتاد

تماشای ویش پی در پی افتاد

عدوئی را بدان خلوت پی افتاد

تو خود گفتی که آتش در نی افتاد