پارگکی کاه و نبیذم فرست

رنج دل شاعر سلطان بکاه

شکر چو شکر کنم از بهر می

منت چون کوه بدارم ز کاه

از هیبت این خطاب جانکاه

از من بنماند غیر یک آه

قبول افتاد عجز پیر جانکاه

که طفل نازنین شد پاره کاه

از علیق و علوفه شان تو مکاه

سیرشان کن در آخور از جو وکاه